βήματα στην άμμο…

Βήματα που διαγράφουν στην άμμο

Ανοιξη και η αμμος περιμένει

να την αγκαλιάσουν

τα γέλια των παιδιών…

Είπα στους φίλους

Είπα στους φίλους…

μα δεν τους είπα την αλήθεια…

Αγαπημένο!

Καλημέρες γλυκιές!

Παγκόσμια ημέρα χορού.

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης το 1727 του Ζαν-Ζορζ Νοβέρ, δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.

Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας αναλαμβάνει να συγγράψει μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχόρης, πέρα από πολιτικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.

πηγή εδώ

«The Lady of Shalott»

«The Lady of Shalott» από την Loreena McKennitt

On either side of the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the world and meet the sky;
And thro’ the field the road run by
To many-towered Camelot;
And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The island of Shalott.

Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Thro’ the wave that runs forever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.
Four grey walls, and four grey towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle imbowers
The Lady of Shalott.

Only reapers, reaping early,
In among the bearded barley
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly
Down to tower’d Camelot;
And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers «’tis the fairy
The Lady of Shalott.»

There she weaves by night and day
A magic web with colours gay,
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.

And moving through a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot;
And sometimes thro’ the mirror blue
The Knights come riding two and two.
She hath no loyal Knight and true,
The Lady Of Shalott.

But in her web she still delights
To weave the mirror’s magic sights,
For often thro’ the silent nights
A funeral, with plumes and with lights
And music, went to Camelot;
Or when the Moon was overhead,
Came two young lovers lately wed.
«I’m half sick of shadows,» said
The Lady Of Shalott.

A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley sheaves,
The sun came dazzling thro’ the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.
A red-cross knight for ever kneel’d
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.

His broad clear brow in sunlight glow’d;
On burnish’d hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow’d
His coal-black curls as on he rode,
As he rode back to Camelot.
From the bank and from the river
he flashed into the crystal mirror,
«Tirra Lirra,» by the river
Sang Sir Lancelot.

She left the web, she left the loom,
She made three paces thro’ the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She looked down to Camelot.
Out flew the web and floated wide;
The mirror cracked from side to side;
«The curse is come upon me,» cried
The Lady of Shalott.

In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining.
Heavily the low sky raining
Over towered Camelot;
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott

And down the river’s dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing not his own mischance –
With a glassy countenance
She looked to Camelot.
And at the closing of the day
She loosed the chain and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.

Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darkened wholly,
Turn’d to towered Camelot.
For ere she reach’d upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.

Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses nigh,
Silent into Camelot.
Out upon the wharfs they came,
Knight and Burgher, Lord and Dame,
And round the prow they read her name,
The Lady of Shalott.

Who is this? And what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they crossed themselves for fear,
The Knights at Camelot;
Lancelot mused a little space
He said, «She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott.»

Ολόκληρο το ποίημα  ακολουθεί…
On either side the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the wold and meet the sky;
And thro’ the field the road run by
To many-towered Camelot;

And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The Island of Shalott.

Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Thro’ the wave that runs for ever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.

Four grey walls, and four grey towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle embowers
The Lady of Shalott.

Only reapers, reaping early,
In among the bearded barley
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly
Down to Tower’d Camelot;

And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers «Tis the Fairy
The Lady of Shalott.»

There she weaves by night and day
A magic web with colours gay.
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.

She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.

And moving through a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot;

And sometimes thro’ the mirror blue
The Knights come riding two and two.
She hath no loyal knight and true,
The Lady of Shalott.

But in her web she still delights
To weave the mirror’s magic sights,
For often thro’ the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, went to Camelot;

Or when the moon was overhead,
Came two young lovers lately wed.
«I am half sick of shadows,» said
The Lady of Shalott.

A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley sheaves,
The sun came dazzling thro’ the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.

A red-cross knight for ever kneel’d
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.

His broad clear brow in sunlight glow’d;
On burnish’d hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow’d
His coal-black curls as on he rode,
As he rode down to Camelot.

From the bank and from the river
He flashed into the crystal mirror,
«Tirra lirra» by the river
Sang Sir Lancelot.

She left the web, she left the loom,
She made three paces thro’ the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She look’d down to Camelot.

Out flew the web and floated wide;
The mirror crack’d from side to side;
«The Curse is come upon me,» cried
The Lady of Shalott.

In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining.
Heavily the low sky raining
Over tower’d Camelot;

Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
‘The Lady of Shalott’

And down the river’s dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing all his own mischance –
With a glassy countenance
did she look to Camelot.

And at the closing of the day
She loosed the chain, and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.

Heard a carold, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darkened wholly,
Turn’d to tower’d Camelot.

For ere she reach’d upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.

Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses nigh,
Silent into Camelot.

Out upon the wharfs they came,
Knight and burger, lord and dame,
And round the prow they read her name,
The Lady of Shalott.

Who is this? And what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they crossed themselves for fear,
All the knights at Camelot;

But Lancelot mused a little space
He said, «She has a lovely face;
God in His mercy lend her grace,
The Lady of Shalott.»

~ Alfred, Lord Tennyson ~(πηγή :http://melodiousnick.blogspot.com/2008/09/lady-of-shalott-inspiration.html)

Σαν γλυκό του κουταλιού…

Κάθε στιγμή

κάθε λέξη

κάθε μέρα που ξημερώνει

κάθε άγγιγμα

κάθε σκέψη

κάθε λεπτό

κάθε απορία

κάθε όνειρο

ένα γλυκό

γλυκό

του κουταλιού

γλυκό.

Καλημέρες σαν γλυκό του κουταλιού!!!

Μία και μόνη συνάντηση… Ρωμαίος και Ιουλιέτα.

Ο πύργος...

PΩM.
Γελάει με τραύματα όποιος δεν πληγώθηκε ποτέ.
Μα σουτ! τι φως προβάλλει εκεί απ’ το παράθυρο;
Είν’ η ανατολή κι είναι η Ιουλιέτα ο ήλιος.
Πρόβαλε, ήλιε, σκότωσε τη φτονερή σελήνη
που κιόλα είν’ άρρωστη, χλωμή από τον καημό της
που εσύ η παρθένα της είσαι ομορφότερη της!
Παρθένα της μην είσαι αφού ‘ναι τόσο φτονερή:
ντύνει φορέματα αχνοκίτρινα τις κόρες της,
που μόνον οι τρελοί τα βάζουν: βγάλ’ τα εσύ!
Είναι η κυρά μου, ω, είναι η αγάπη μου.
Ω και να το ‘ξερέ πως είναι! Μιλάει, μα δε λέει τίποτα, και τι μ’ αυτό;
Το βλέμμα της μιλάει: θ’ αποκριθώ σ’ αυτό.
Μα παραπήρα θάρρος, δε μιλάει σε μένα.
Τα δυο ωραιότερα άστρα όλου τ’ ουρανού,
που κάπου θεν να παν, παρακαλούν τα μάτια της
ν’ αστροβολούν στις σφαίρες τους ως να γυρίσουν.
Μ’ αν πήγαιναν τα μάτια της εκεί κι εκείνα
στην όψη της, η λάμψη της θα ντρόπιαζε τ’ αστέρια
καθώς η λάμψη της ημέρας μια λαμπάδα.
Τα μάτια της στον ουρανό θα πλημμυρούσαν
το διάστημα το αγέρινο με τόση λάμψη
που θα λαλούσαν τα πουλιά, σαν να ξημέρωσε.
Κοίτα πώς ακουμπάει το μάγουλο στο χέρι της!
Ω, να ‘μουν γάντι στο χεράκι αυτό, για ν’ άγγιζα
το μάγουλο της!

ΙΟΥΛ.
Αλί μου!

ΡΩΜ. Μιλάει. Ω, μίλα πάλι, ολόφωτε άγγελε γιατ’ είσαι
δόξα λαμπρή της νύχτας πάνω απ’ το κεφάλι μου,
και σε θωρώ σαν φτερωτόν ουράνιον άγγελο,
που οι άνθρωποι με τ’ άσπρο των ματιών τους από
θαμασμό
ανατρανίζουν να τον δουν που δρασκελάει
τ’ αργοκίνητα νέφη κι αρμενίζει επάνω
στο στήθος του αέρα.

ΙΟΥΛ.
Ρωμαίο, Ρωμαίο! Γιατί να ‘σαι Ρωμαίος;
Αρνήσου τον πατέρα σου, άσε τ’ όνομα σου·
ή, αν δε θέλεις, μόνο αγάπη ορκίσου μου
ι εγώ θα πάψω να ‘μαι Καπουλέτου.

Μετράω στιγμές…60.000 στιγμές.

Μετράω στιγμές μαζί σας!!!

Σας ευχαριστώ που μαζί αγγίξαμε τις 60.000 επισκέψεις.

Χρυσές Σφαίρες και βραβεία….

Εντυπωσιακές παρουσίες όπως κάθε φορά στην 67η τελετή για την απονομή των χρυσών σφαιρών στο χόλυγουντ. Μεταξύ των ταινιών που βραβεύθηκαν ήταν όπως ήταν αναμενόμενο το «avatar» το οποίο βραβευθηκε ως η καλύτερη δραματική ταινία καθώς και για τη σκηνοθεσία του  Τζέιμς Κάμερον.

Η ταινία «The Hangover» με την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία απέσπασε Χρυσή Σφαίρα για την καλύτερη κωμωδία της χρονιάς που μας πέρασε, γούστα είναι αυτά….

Καλύτερος ηθοποιός σε κωμωδία  βραβεύθηκε ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ για την ερμηνεία του στην ταινία «Sherlock Holmes». Ο ίδιος  δήλωσε παραλαμβάνοντας το βραβείο : «Θέλω να ευχαριστήσω τη Σούζαν Ντάουνι που μου είπε να μη μπω στον κόπο να ετοιμάσω λόγο, γιατί ο Ματ Ντέιμον θα κέρδιζε το βραβείο». Στο υπόλοιπο της ομιλίας του αρνήθηκε να ευχαριστήσει τον οποιονδήποτε υποστηρίζοντας αστειευόμενος: «Αυτοί με χρειάζονταν. Το Avatar θα μας είχε καθαρίσει. Αν δεν είχαν εμένα, δεν είχαν καμία ελπίδα!»( Πληροφορία από εδώ.)

Η ταινία είναι μια  κινηματογραφική μεταφορά των διάσημων χαρακτήρων του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ από τον Γκάι Ρίτσι, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ δίνει σάρκα και οστά στον θρυλικό Σέρλοκ Χολμς, ο διάσημος ντετέκτιβ και ο πιστός συνεργάτης του Γουότσον αναλαμβάνουν μια ακόμα υπόθεση – πρόκληση.
Ο Χολμς θα αγωνιστεί για να ξεσκεπάσει μια φονική πλεκτάνη που απειλεί να καταστρέψει τη χώρα. Ο Τζουντ Λο αναλαμβάνει το ρόλο του Γουότσον, του έμπιστου συνεργάτη του. Η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς ενσαρκώνει την Αϊρίν Άντλερ, τη μόνη γυναίκα που κατάφερε να συναγωνιστεί τον Χολμς και παράλληλα να διατηρήσει μια θυελλώδη σχέση μαζί του. Ο Μαρκ Στρονγκ υποδύεται τον κακό Μπλάκγουντ και η Κέλι Ράιλι ενσαρκώνει την Μέρι, το αντικείμενο πόθου του Γουότσον. (Σκηνοθεσία: Γκάι Ρίτσι – Πρωταγωνιστούν: Τζουντ Λο , Ρέιτσελ ΜακΆνταμς , – Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ , Μαρκ Στρονγκ , Κέλι Ράιλι – Κατηγορία: Κωμωδία – Διάρκεια: 129′)

Θα την παρακολουθήσουμε τις επόμενες μέρες και θα σας πω… εχω μια περιέργεια. Θα δούμε….

Avatar. Μια ταινία σταθμός και αφετηρία.

Avatar

Μια ταινία 3D που αλλάζει καθετί που ξέραμε για τον κινηματογράφο.Μια ταινία που χρειάστηκαν 15 χρόνια για να δημιουργηθεί, ίσως η πιο ακριβή παραγωγή,  αλλά κάθε λεπτό αυτής της δουλειάς είναι φανερό ότι δεν πήγε χαμένο.

Είναι εξαιρετική από κάθε άποψη, είτε αυτό είναι φωτογραφία, μουσική, εφέ.  Ακόμα και τα εφέ δεν έγιναν για να γίνουν όπως συμβαίνει συχνά. Ακόμα και οι πολεμικές σκηνές έχουν μια ποιητικότητα και ένα μεγαλείο.

Το περιβάλλον και η φύση είναι οι πρωταγωνιστές. Προβάλλεται η  ισορροπία όλων των φυσικών όντων και πως εμείς οι άνθρωποι έχοντας χάσει τη δική μας ισορροπία τα καταστρέφουμε για να θεοποιήσουμε τον πλούτο. Ο χρόνος δράσης είναι ο 22 αιώνας στον πλανήτη Πανδώρα. Μέσα σε ένα τροπικό- ονειρικό δάσος μια φυλή ζει ειρηνικά με τη φύση, όμως εκεί υπάρχει ένα πολύτιμο μέταλλο. Ο ενδεχόμενος πλούτος φέρνει τους ανθρώπους στην Πανδώρα για να το αποκτήσουν ακόμα κι αν καταστρέψουν τα πάντα. Ο μόνος τρόπος είναι με το να εισχωρήσουν στη φυλή με τεχνητά όντα, τα avatar. Προβάλει με πολύ ιδιαίτερο τρόπο το πώς ένας παραπληγικός πεζοναύτης, μπορεί και ξαναγεννιέται μέσα από το Αvatar του.

Αν και είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας,  ωστόσο ακόμα και θεατές που δεν επιλέγουν τέτοιου είδους ταινίες θα την επιβράβευαν. Νομίζω ότι ο Τζέιμς Κάμερον αναλαμβάνοντας το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία της ταινίας έκανε το όραμά του πραγματικότητα. Έκανε το επόμενο βήμα για κάτι φρέσκο, ανανεωμένο, έχοντας μέσα του τη μαγεία του καλού σινεμά.

Στην ταινία συχνά ακούγεται το «σε βλέπω» όχι με τη ρεαλιστική έννοια, αλλά το βλέπω μέσα από σένα. Είναι μια ταινία που βλέπει βαθιά και ελπίζω να μας επηρεάσει όλους για το τι κάνουμε στο ίδιο μας το περιβάλλον.

Μια ταινία λοιπόν που θα ξαναέβλεπα.

Η ταινία  Avatar  είναι υποψήφια για τέσσερα βραβεία Gold Globe  και, όπως αναμένεται, θα διεκδικεί 9 βραβεία Oscar.

Director:James Cameron

Writer:James Cameron

Cast:Sam Worthington, Sigourney Weaver, Zoe Saldana, Michelle Rodriguez, Peter Mensah, Wes Studi, Stephen Lang, Giovanni Ribisi, CCH Pounder

Producer:James Cameron, Jon Landau

Company:Fox, Giant, Lightstorm, Dune, Ingenious (production) | Fox, Odeon (distribution)

Genre:Adventure, Fiction

Release Date:17/12/09

της Άννας Ρεσβάνη

Να τα πούμε?

Μια όμορφη αλλαγή χρονιάς να έχουμε όλοι. Μαζί με ανθρώπους που μας αγαπούν και αγαπάμε. Και μακάρι η επόμενη χρονιά να φέρει μόνο καλά.