Αρχείο μηνός Ιανουαρίου 2008

Θέατρο,Φωτογραφία,Uncategorized

Πάθος κι έρωτας πάνω στο …σανίδι.

10 Σχόλια

 Απαντώντας αν και καθηστερημένα στην πρόσκληση του μελόμενου….http://neraidokosmos1.wordpress.com/

 

p1010032.jpg

 

Στιγμές…… στιγμές…… στιγμες……

Είναι τόσο πολλές οι στιγμές που στο θέατρο ο έρωτας έχει την πρωτοκαθεδρία.

Τι να πει κανείς για τους ηθοποιούς, που άγγιξαν το τέλειο,

 στις ερμηνείες τους πάνω στο σανίδι.

Είχα την τύχη να είμαι εκεί ως θεατής σε τέτοιες στιγμές.

 p1010026.jpg

Είναι οι στιγμές που λες αξίζει να είσαι παρών και να νιώθεις,

 πότε το θέατρο βουτάει στη θάλασσα της πραγματικότητας.

Και ο έρωτας, όχι μόνο με την έννοια του ερωτικού – σαρκικού στοιχείου.

Αλλά και με τον έρωτα για αυτήν την τέχνη του θεάτρου αυτή καθεαυτή.

Είναι στιγμές που το έχω νιώσει αυτό το συναίσθημα συμμετέχοντας σε δρώμενα αλλά και παρακολουθώντας τα.

Είναι αυτλη η αίσθηση ελευθερίας και χαρά αλλά και φόβου.

Είμαι χαρούμενη που έχω ζήσει τέτοιες στιγμές, αλλά δεν είναι καθόλου έυκολο

πιστέψτε με να σας το περιγράψω με λόγια.

Καλώ με τη σειρά μου τους φίλους στο blogrol

να συμμετάσχουν περιγράφοντας τα πάθη και τους έρωτές τους…

Οταν μάθω να κάνω λινκ θα σας βάζω με λινκ. Φιλιά σε όλους!!!

Φωτογραφία

Το συνάντησα τυχαία και γίναμε φίλοι…

24 Σχόλια

p1010075.jpg 

Μπορεί να έχει αγκάθια αλλά η παιδική φαντασία

το έφτιαξε τέτοιο που να μην πειράζει κανέναν!

Η μόνη βελόνα που έχει πάνω του είναι αυτή που το κρέμασαν…

Μου έκανε εντύπωση και σας το παραθέτω!

Ένα όμορφο Σαββατοκύριακο σε όλους!

Μουσική,Ποίηση,Φωτογραφία

Ποιήματα που αγαπώ…

28 Σχόλια

Η ποίηση είναι μια αγάπη που την ανακαλύπτεις μια στιγμή τυχαία, συνήθως και μετά γίνεται τρόπος ζωής. Αυτό συνέβη και με εμένα. Οχι μην πιστέψετε ότι γράφω ποιήματα απλά μου αρέσει η ποιηση και διαβάζω ποίηση. Είναι ένα ταξίδι ενός χάρτινου καραβιού στην θάλασσα της σκέψης μας. Σας έβαλα και μουσική υπόκρουση τι άλλο από τη σονάτα του σεληνόφωτος. Αγαπημένα όλα.

Μονόγραμμα

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό «τί» καί τό «έ»
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Από το μονόγραμμα του Ελύτη 

Σονάτα του Σεληνόφωτος

Άφησε με να ρθω  μαζί σου. Τί φεγγάρι απόψε!

Είναι καλό το φεγγάρι,

– δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα  μαλλιά μου.

Το  φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου.

Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές  μες στο σπίτι,

αόρατα χέρια τραβούν τις  κουρτίνες,

ένα δάχτυλο αχνό γράφει

στη σκόνη του πιάνου

λησμονημένα λόγια

 – δε  θέλω να τα ακούσω .

Σώπα……………

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.»

Όχι δεν θα έρθω. Καληνύχτα.

Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ.        

      Γιάννης Ρίτσος 

ff.jpg

Απροσδοκίες            

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.

Βρέχει χωρίς να βρέχει

όπως όταν σκιά μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.

Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου

και πιό μακριά η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.

Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί

κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.

Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου

που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.

Η φωτογραφία σου στάσιμη.

Κοιτάζεις σαν ερχόμενος χαμογελάς σαν όχι.

Άνθη αποξηραμένα στο πλάισου

επαναλαμβάνουν ασταμάτητατο

ακράτητο όνομα τους semprevivessemprevives – αιώνιες,

αιώνιες μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

 Κική Δημουλά 

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ’ ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

Θέατρο,Φωτογραφία

Έτσι μόνο να μαζεύει τα κομμάτια του…

12 Σχόλια

Ακουσα τη μοναξιά του τη φορά που το επισκέφθηκα…

 ithomi3.jpg

Αρχαίο θέατρο της Ιθώμης, μην ανησυχείς

θα έρθει η μέρα που τα φώτα θα πεσουν πάνω σου.

Το είχα επισκεφθεί μαζί με τους τότε μικρούς μαθητές μου,

προσπαθώντας να τους ζωντανέψω στο χώρο της φαντασίας

το θέατρο στην πρωταρχική του μορφή.

Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς αλλά,

 όταν επισκέφθομαι αρχαιολογικούς χώρους

νιώθω ένα δέος και μια νοσταλγία.

Δεν ξέρω αν φροντίζουμε όσα μας άφησαν…

Καλό ξημέρωμα!!!!